Włoscy senatorzy apelują o nowy system Bretton Woods

 Zważywszy, że:
· Niekończący się ciąg kryzysów finansowych i bankowych, który zaczął się na dobre w 1997 r., kiedy Azja, Rosja i Ameryka Południowa przeżyły pierwsze finansowe trzęsienie ziemi, w ostatnim okresie uderzył też tzw. nową gospodarkę w Stanach Zjednoczonych, doprowadził do bankructwa Argentyny i powoduje ogromne kłopoty systemu bankowego Japonii. Nie są to odizolowane przypadki, lecz symptomy kryzysu całego światowego systemu finansowego, opartego głównie na spekulacji finansowej. Fakt ten powoduje uzasadniony niepokój społeczeństwa, przedsiębiorstw, inwestorów i przywódców państwowych;
· Globalna bańka finansowa osiągnęła wartość 400 bilionów (sic) USD ( w tym 140 bilionów przypada na same Stany Zjednoczone) w sytuacji, kiedy połączony produkt krajowy brutto wszystkich państw świata wynosi zaledwie 40 bilionów USD; różnica między tymi dwoma wskaźnikami wzrosła szczególnie dramatycznie w ciągu ostatnich kilku lat;
· Kryzys finansowy powoduje zagrożenie dla oszczędności, szczególnie funduszy emerytalnych;
· Polityka monetarna Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) wobec tzw. krajów rozwijających się, jak np. Argentyna, jest w sposób bezpośredni odpowiedzialna za pogarszającą się w tych krajach sytuację, nawet bankructwo, gdyż wymusza spłatę wysokich stóp procentowych oraz ograniczenia wydatków na produktywne inwestycje, co w poważny sposób obniża krajową produkcję realnej gospodarki tych państw;
· Polityka prywatyzacji, narzucona przez MFW, okazała się całkowitym fiaskiem we wszystkich przypadkach, czego dowodem jest proces odwracania prywatyzacji nawet w Anglii (na przykład, kolei), kraju, który był pionierem tego trendu;
· Spłata odsetek długu narzucona przez MFW doprowadziła do zdławienia argentyńskiej gospodarki (w 1998 r. suma przeznaczona na spłatę odsetek stanowiła 11% budżetu państwa; w 2000 r. już 15%, a w 2001 r. - 18%). To wysuszanie zasobów i inwestycji krajowych ma rosnący negatywny wpływ na dochody budżetu z podatków od przedsiębiorstw, które spadły o 33% w 2001 r. w porównaniu z rokiem poprzednim;
· W ostatnich latach Ameryka Południowa jako całość wydała na obsługę długów sumę kilkakrotnie przekraczającą wartość zaciągniętego pierwotnie kredytu: w 1980 r. dług krajów tego kontynentu wynosił 259 mld USD, a w 1999 r., po spłacie 628 mld USD, pozostała do spłaty suma wynosiła 793 mld USD (dane z Banku Światowego);
· Dlatego też kryzys w Argentynie nie jest problemem wyłącznie tego kraju, ale dotyczy całego kontynentu, gdzie Meksyk i Brazylia (gdzie dewaluacja nie rozwiązała problemu zadłużenia - wręcz przeciwnie, doprowadziła do powstania napięć w stosunkach z innymi krajami) zostały doprowadzone przez politykę MFW do stanu grożącego krachem na miarę krachu w Argentynie. Problemy takich państw jak Turcja czy Polska są przekonywującą ilustracją kryzysu całego systemu, który staje się coraz bardziej oczywisty również w Stanach Zjednoczonych, w Japonii, w Europie Zachodniej. Efektywne rozwiązanie kryzysu w Argentynie możliwe jest jedynie w kontekście całkowitej zmiany orientacji produkcji oraz światowego systemu gospodarczego i finansowego;
· Błędem byłoby stwierdzenie, że krach w Argentynie był wynikiem korupcji w tym kraju, gdyż istnieje wystarczająco dużo dowodów na to, że to "system polityczny" MFW odpowiedzialny był za fiasko, gdyż zamiast popierać rzeczywiste uczestniczenie w rozwoju narodu, wprowadził on mechanizmy monetarystyczne sprzyjające różnym formom korupcji. Na przykład, członkowie Parlamentu Argentyny z partii ARI, przedstawili 31 grudnia 2001 r. szczegółową dokumentację "równoległych struktur bankowych", które w okresie od października do grudnia 2001 r. całkowicie nielegalnie zorganizowały ucieczkę kapitału, a także pranie brudnych pieniędzy na poziomie sięgającym miliardów dolarów. Operacje te mogły dojść do skutku jedynie za wiedzą MFW. Sędzia Buenos Aires, Maria Servini de Cubria, wszczęła śledztwo w tej sprawie;
· Pozycja Kościoła Katolickiego w Argentynie wobec kryzysu jest bardzo jasna. Arcybiskup Rosario, ekscelencja Eduardo Mirasha, powiedział 17 listopada 2001 r.: "Nie można pozwolić, by w celu spłacenia długu wymarł naród". Ekscelencja Hector Aguer di La Plata opublikował 20 grudnia 2001 r. list otwarty na temat długu zagranicznego, w którym zaatakował m.in. politykę "deficytu zerowego" (narzuconą przez MFW), która drastycznie obniżyła ogólny poziom życia w celu spłaty "lichwiarskich" odsetek; nie jest przesadą stwierdzenie, że cały naród wymiera za długi zaciągnięte przez innych i za motywy w oczywisty sposób sprzeczne z interesem narodowym.

 Różne grupy polityczne, społeczne, gospodarcze i religijne Argentyny stawiają w centrum dyskusji propozycję programu odbudowy i wzmocnienia suwerenności narodowej, który zawiera następujące punkty:

1. Zaniechanie ustanawiania wartości peso w uzależnieniu od dolara amerykańskiego bez dewaluacji czy innych form dolaryzacji, przy jednoczesnym utworzeniu de facto nowej waluty, pozbawionej zobowiązań wobec obecnego systemu;
2. Wprowadzenie kontroli wymiany i przepływu kapitału w oparciu o model z lat 50-tych, który skutecznie bronił wartości waluty;
3. Ustanowienie "banku narodowego" w celu emisji nowego długoterminowego kredytu o niskich stopach procentowych z przeznaczeniem na ekspansję produktywnych inwestycji w przemysł i rolnictwo, szczególnie oparte na nowoczesnych technologiach przedsiębiorstwa średniej wielkości;
4. Zamrożenie wszystkich długów zagranicznych i rozpoczęcie śledztwa, które ma ustalić prawowitość pozostałych do spłacenia długów;
5. Stworzenie mechanizmu koordynacji z innymi krajami Ameryki Południowej w celu stworzenia i ochrony wspólnego rynku południowoamerykańskiego;
6. Ponowne wprowadzenie niepodważalnej zasady suwerenności narodowej wobec wszelkich form wpływów ze strony ponadnarodowych struktur globalizacji,

  Autorzy niniejszego wniosku apelują do rządu:
1. W sprawie kryzysu w Argentynie:
o poparcie procesu odzyskania suwerenności narodowej w sprawach formułowania polityki gospodarczej w interesie narodu Argentyny, zgodnie z powyższym programem;
o szczególne poparcie dla moratorium na długi zagraniczne;
o wsparcie, również przez bezpośrednie zaangażowanie, dla projektów inwestycji w produktywną gospodarkę;
o przedstawienie niniejszego dokumentu w instytucjach europejskich w celu poszerzenia poparcia dla omówionych tu inicjatyw na całą Europę, by w ten sposób na nowo odbudować poparcie Europy dla krajów Ameryki Południowej w ramach projektu Mercosur;
2. W sprawie kryzysu całego światowego systemu monetarnego i finansowego:
o przeprowadzenie pełnej analizy roli i polityki MFW na arenie międzynarodowej;
o podjęcie inicjatywy w celu zorganizowania konferencji międzynarodowej na szczeblu rządowym, zgodnie z modelem konferencji w Bretton Woods w 1944 r., w celu ustanowienia nowego systemu monetarnego i zastosowania środków koniecznych do wyeliminowania mechanizmów, które doprowadziły do powstania balonu spekulacyjnego i krachu całego systemu, oraz w celu rozpoczęcia programów odbudowy gospodarki światowej.

  Wniosek podpisali senatorzy: Oskar Peterlini, Helga Thaler Asserhofer, Gulio Andreotti (były premier rządu), Alois Kofler, Mauro Betta, Renzo Michelini, Augusto Arduino Claudio Rollandin, Francesco Salzano, Giuzeppe Ruvolo.

WYSZUKIWARKA

Pytania i komentarze prosimy kierować

MAPA  STRONY | BIULETYN  INFORMACYJNY | NOWA SOLIDARNOŚĆ | PRACE  LAROUCHE'A | LINKI